نظريات جديد در علم كلام فقاهي

انسان بايد حسّاس باشد. هر فردي نسبت به موضوعاتي كه به او مربوط است. نمي‌شود نجّار باشي و از جديدترين دستگاه‌هاي برش چوپ و اتصالات آن بي‌خبر. امروز بيايد، فردا بايد بفهمي. پس‌فردا دير است. يعني دو روز به روش سابق عمل كني، در حالي كه روشي بهينه پيدا شده، با راندمان بيشتر! در حوزه همين حسّاسيت را داشتم كه به فرهنگستان علوم اسلامي كشيده شدم. خداي را شاكرم كه هنوز دارم، همين حسّاسيت را. اين شد كه تا سخنراني اصفهان اين بزرگوار جنجالي شد و سروصدا كرد، فهميدم و پيگيري نمودم. نوارهاي سخنراني و يادداشت‌هاي ايشان را به روز دنبال كردم. مجموعه فيلم‌هايي كه منتشر ساخته بودند. هر چه كه به دستم رسيد. بالاخره حرف نو است؛ درست يا غلط، چون به من ربط دارد، بايد بدانم، هم‌موضوع با تخصصم؛ فقه و اصول. كتاب‌ها كه چاپ شد، اول چهار عدد، سپس پنجمي. اينترنتي هم نخريدم، با بچه‌ها رفتيم مؤسسه‌شان، حضوري خريديم. اين‌كه ساختمان‌شان و وضع فعاليت‌شان را هم ببينم. گاهي حتي چهره آدم‌هايي كه در سازماني كار مي‌كنند و نحوه رفتارشان، با انسان حرف مي‌زند و پيام دارد. كتاب‌ها را كردم جايگزين تبلتي كه با آن مطالعه مي‌كنم. براي مدتي مطالعه آن كتاب‌هاي مجازي را متوقف كردم و تمام فرصت مطالعاتي‌ام را روي اين كتاب‌ها گذاشتم. با دقّت هم. يعني هر جا نياز باشد توقف و تفكر. حاشيه‌نويسي هم البته. مطالعه سه كتاب تمام شده، مشغول چهارمي هستم. با اين اميد: حالا كه نتوانسته‌ام خدمتي در خور به دين و مذهب نمايم، حداقل «طالب» بودن و تلاش براي يادگيري را جزء حسناتم محسوب كنند و نجاتم از نار قرار دهند. آمين!