پاسخ به پرسش‌هاي اساسي تحوّل علوم انساني

ايده‌ام را چنين طرح كردم:
برگزاري همايش خوب است. بالاخره فشار به متفكران مي‌آيد تا مقالاتي ارائه كنند و درگير موضوع شوند. ولي از آن مهم‌تر «گفتگو» است. صدها نحله و تفكر و انديشه در حوزه‌هاي علميه وجود دارد كه به دليل سال‌ها عدم گفتگو نسبت به هم بسيار بيگانه شده‌اند. نه هم را مي‌شناسند و نه هم را مي‌پذيرند. دورادور چيزهايي از هم شنيده‌اند كه سبب بي‌اعتمادي شده است. قطعاً بايستي در كنار اين همايش كميته‌ها و گروه‌هايي تشكيل شود كه در زمان‌هاي وسيع و بدون نگراني و بدون پوشش خبري از محتواي جلسات راحت و بي‌دردسر با هم نزاع كنند، جدال كنند و بحث نمايند. نمايندگان انديشه مكتب تفكيك ساعت‌ها با صدرايي‌ها بحث كنند. صدرايي‌ها با فرهنگستاني‌ها. وقتي جاي رسانه و تماشاچي خالي باشد، بحث‌ها مي‌تواند به سمت «انصاف» كشيده شود و از هواي نفس دور شود. سال‌ها بحث نياز بوده و انجام نشده و در مباني اختلاف‌ها زياد شده. روزها بحث لازم است تا ديدگاه‌ها دوباره به هم نزديك شود. آن‌هايي كه يكديگر را دشمن تلقّي مي‌كنند، در بُعد انديشه، همين‌كه در يك مكان گرد بيايند و بدون محدوديت حرف بزنند، حجاب دشمني شكسته مي‌شود و به هم‌بحث بدل مي‌گردند. اين گام بزرگي براي نزديك شدن به ساحت توليد علوم انساني اسلامي است.